Ook als er geen groepsgesprek ontstaat, vertellen de bewoners ons de mooiste dingen. Korte zinnen, brokjes taal, kleurig en tegelijk kwetsbaar als zeepbellen, zo weer vervlogen in de lucht. Daarom schrijven we ze onmiddellijk op, om er geen woord van te vergeten of weg te laten. Omdat het wijsheden zijn, wijsheden waar je soms even over na moet denken, voordat ze tot je doordringen.
Daarom ook aan jullie de oproep, lezers en lezeressen van de Juweeltjes, als jullie zelf met mensen met dementie optrekken: schrijf hun uitspraken op en herlees die regelmatig. Want er blijft zoveel in te ontdekken en van te leren………
“Alles wat moet, hebben wij wel eens gedaan.”
“De gedachten zijn mij, zei mijn vader altijd.”
“Als alles afgelopen is, dan is er nog een datum voor het niet afgelopene.”
“De mens ontstaat uit stof en tot stof zul je verkeren. Stof van je land. Materiaal van je land.”
“Ik ben helemaal klap van dit en arm van dat. Je kan niet krijg maken wat ik ervan kreeg. Ik ben teminmolen van dit.”
“Ik lag ervoor en ik keek ernaar, dat voel ik.”
“Zo is het leven. Geven en nemen, maar meestal meer geven dan nemen.”
“De ene dag voel ik me oud, de andere dag jong. Vandaag voel ik me jong omdat jullie er zijn.”
“Uiteindelijk kan niemand het altijd vasthouden. Daar is eigenlijk niks mis mee, want je weet dat je op een gegeven moment loslaten. Ook met je kinderen. En hoe eerder je ze loslaat, hoe sneller ze bij je terugkomen.”
“Ik ben aan de achteruitgang.”
“Zolang je kan dansen, moet je blijven dansen.”
“Het is een heel bijzonder gegeven, dat jullie hier zo komen, om een beetje ontspanning te brengen.”
“Je komt er even uit zo! Je zit hier de hele tijd maar, en dit breekt het even!”
“Wat een mooie jurk! Mooie rozen, warm. Mooie bloemen. Voor haar… Dan kan ze ernaar kijken. M’n moeder, ik spreek Engels met haar.”
“Ik heb al zoveel gekeken, ik hoef niks meer te zien! Mooie oorbellen heb je.”