“Nee, zegt een bewoonster, ik zing niet mee, ik houd niet van muziek. Ik moest verplicht naar het koor van mijn vader!” Maar ze vindt het wel goed dat er een Belevingsconcert wordt gegeven voor haar medebewoners. Elk lied dat gezongen wordt roept vervolgens bij haar herinneringen en liederen van lang geleden bij haar op. En zo blijft het wonder van muziek elke keer weer verrassen.
Irene komt aangelopen en mw. zingt haar met een lach een stuk van het lied ‘Snel te been’ toe
“Toen ben ik het kwijtgeraakt, het was heel leuk”.
Bij een, voor een mw. onbekend lied: “Prachtig! Dat klonk heel mooi.”
Na het lied: ‘Ik zou wel eens willen weten’
“Ze zijn al zolang aan de hemel toe zongen wij…dat klopt ook. Dat zijn nog eens andere liedjes dan Jajem Jajem, ja je moet er zijn…
Mw. Zingt het lied Jajem, Jajem met een vrolijke lach in haar stem”.
Na het lied Mensch durf te leven knikt ze weemoedig.
“Ja, dat lied drong als kind al diep tot me door. Gek he! Maar is wel zo.. mens durf te leven!
Na het gedicht van de Bokkenwagen van Sjoerd Kuyper:
“Mooi! Mooi is dat. Mooie versjes hebben ze daarvan gemaakt. Prachtig.”
Na het lied van Scarborough Fair:
“Prachtig! Heel mooi. Die dingen zingen we ook op het koor. En sommige dingen zong ik graag en soms wilde ik liever buiten spelen. Vroeger moest op het koor zongen van mijn vader en nu zing ik met plezier.
Na het lied ‘In het groene dal, in het stille dal’:
“Dit lied doet me aan mijn vader denken. Ach, ik zag de mooiheid er eigenlijk niet van in. Jammer he, dat je als je jong bent niet kunt bedenken dat het leuk is als je liever iets anders wilde doen. Grappig he, dat je dingen onthoudt van heel in de verte, weet niet alles hoor maar toch, grappig hé. Ik kan het niet zo goed uit mijn hoofd helemaal, maar wel gedeeltelijk. Blijft leuk! Ik vind het leuk om iets op te halen van die tijd van heel lang geleden. Omdat mijn vader en mijn zuster dat deden en dat is leuk. Ik vind het leuk omdat ik toen op het koor zat met mijn ouders. Gek he, dat is er helemaal uit. Mijn moeder, nee, mijn vader zat op het koor. Afschuwelijk vond ik het.. het is een hele andere tijd met de liedjes. Weet niet of het nu nog gezongen wordt met de liedjes. Ik moet dan heel diep nadenken en dan moet het komen. Ik zal het aan mijn zuster vragen, die is ouder en die heeft er meer in haar hoofd denk ik.”
Na het lied: Ik heb eerbied voor jouw grijze haren komt er bij mw. Een ander lied naar boven: Nou, Tabee en zingt dat met een lichtelijke heimwee in haar stem.
“Leuk hé! Dat is van hartstikke lang geleden dat ze dat zongen..Ach ja…is heel leuk om te weten dat het nog ergens zit.”
Mw. Zingt nogmaals het lied.
“Het was in de tijd dat de mensen naar Indonesië gingen ..daar gingen verhuizen en daar terecht kwamen. Hoe kom ik erop eigenlijk? Ik weet het wel. Ik had van die boekjes uit Indonesië en dan zong ik dat. Zong ik in mijn eentje denk ik, want mijn ouders zongen niet. Dan zong ik: ‘Nou, dan ben ik over zoveel jaar terug….nou tabee dan…’ Verbazend hoe lang het in je hoofd blijft…misschien ook wel op school misschien geleerd. Wat kan een mens toch heel veel dingen in zijn hoofd hebben! Het is omdat we nu samen zingen dat het komt.
Wat heeft een mens toch, dat er heel veel in zijn hoofd dat weg kan. Terwijl ik toch niet naar Indonesië ging… kennissen van mijn ouders… en ik hield van lezen…tja, dan ging ik kijken…. was ik jaloers…Daar wilde ik ook zijn…dacht ik, oh ik wilde ook in Indonesië zijn…zat ik gewoon in Nederland. Maar ik las veel!