Vrijwilligers zijn van onschatbare waarde! Paula is gelijk na haar pensioen, drie jaar geleden, als vrijwilliger één dag per week op één locatie gebleven en, natuurlijk, ook blijven schrijven.
Deze week wil ik graag Paula in het zonnetje zetten, als waardering voor alle vrijwilligers. Zonder hen was het leven, voor velen, een stuk minder mooi!
Nadat de ontmoetingsgroep is afgelopen blijft Paula op de groep en raakt in gesprek met dhr. A.
“Het is voor mij veel spannender. Want iedereen zingt, zingt. Ik ga me ook nooit verplicht voelen voor iets.
Ik wil…..niet vergeten…….het heeft mij genoeg verdriet gekost, dus ik heb helemaal niet zo……
In het begin, zo’n pakje of zakje, dat vind ik mooi. Persoonlijk voor mij is dat veel sterker en liefdevoller. Want ik zou vanmiddag weer een keer de straat op.
Er zijn er zoveel die verdriet gedaan hebben……
ik heb liever heimwee. Het is tenslotte ook een grote hond. Die hond ook. In wezen leefde die toen nog. In wezen weet ik niet of dit zo gepland is of niet gepland is. Die foto is mooier voor mij en liever.
Op Barbara, bij Sloterdijk, daar liggen mijn wortels. Tenminste: voor een hond. Die mensen wonen daar dichtbij. Sloterdijk is iets….een gemeenschap…….de mensen…..ik ga op een bankje zitten of een stoeltje. Dan geniet ik. Dat ik aanwezigheid ben. Dat moet groeien. Sloterdijk, dat is ook te ver weg geworden. Het spoor over bij de cocacola-fabriek. Ruimschoots.
Dan ben je met een horde mensen en dan komen ze voor elkaar maar ook niet voor elkaar.”
Na de tranen nu een grote glimlach: “Het was zo’n lieve, brave hond.
Ik was de oudste jongen. Daar had je een band mee. We waren met in totaal acht kinderen, vier meiden, vier jongens. Van huis uit, dan moesten wij naar de kerk.”
Dhr. A. was tijdens heel dit gesprek ontroerd en verdrietig. Misschien de combinatie van het praten over Allerzielen en de vrolijke aanwezigheid van Storm? Het riep de herinneringen aan zijn eigen lieve hond bij hem op. En aan Barbara, waar zijn ouders begraven liggen. Maar toen ik (Paula) hem gedag zei, bedankte hij me een paar keer met nadruk. Dus het praten over dit verdriet moet hem goed hebben gedaan