Mijn lievelings tante heeft ook dementie en ook zij woont ook in een verpleeghuis. Iedere vrijdag bezoek ik haar en mag ik ook haar woorden opschrijven. De bezoeken zijn me dierbaar omdat ik zo geniet van ons samenzijn. Soms realiseer ik me niet dat het zo totaal wederzijds is.
“Het lijkt me toch wat: als je kaduuk bent en je wordt opgenomen in een rusthuis of ziekenhuis of zo iets en je bent dan in niemandsland.
Ja, zo gaat het vaak hé. Dan wordt je met een schok wakker, je voelt dat je in een andere omgeving bent en je probeert je te herinneren en je komt niet tot de juiste conclusie. In het ene ziekenhuis hoor je de scharen en lepels klikken, maar je komt niet tot de juiste conclusie.
Maar ik hoop dat in elk huis een Irene is, omdat ik zo met je ben verknocht en dan zit ik wel eens te denken…..en dan kom ik tot de conclusie dat er geen conclusie is.”