Verdriet, verlies en rouw zijn onderdeel van het leven. Luisteren, erbij stilstaan en het erkennen en delen ervan kan troost bieden.
“Mijn dochter was vijf toen ze aan bloedkanker stierf na vijf maanden.”
“Ik ben een lieve vader geweest en nog steeds. Vond het leuk. Ik keek ernaar uit. Vier kinderen. Twee dochters twee zonen. Twee overleden. Een dochter en een zoon. Mijn zoon is overleden door vliegtuigongeluk.”
“Mijn broer kwam afscheid nemen. Die zei: ‘Ik wil onder de bomen zijn’. Zijn kind is overleden. Ik zei: ‘Ben je niet bang onder de grond?’ En hij zei: ‘Nee joh, komen we allemaal.’ De zus van Maxima (koningin) heeft het ook gedaan.”
“Ik wil niet denken aan mijn ouders die overleden zijn, want familie moet altijd bij je zijn. En alles wat ik heb en doe, herinnert mij aan mijn ouders.”
“Mijn moeder leerde mij verdraagzaamheid. Dertien kinderen. Ma draagt het dubbele kruis van Jezus. Heeft er zes naar het graf gebracht.”
“Ik heb een broer die allebei mijn ouders voor zichzelf wilde hebben.”
“Toen ik jong was. Altijd met familie samen. Samen, dat verlies je als je het niet hebt. Je hebt het altijd gehad en blijft het houden, is nu eenmaal zo.”
“Vader is eerste kerstdag overleden. Mijn moeder was al overleden. Mijn moeder dacht alleen aan zichzelf. Mijn vader was lief.”