De teloorgang van je capaciteiten merken is pijnlijk en zeer confronterend..
“Je weet dat het onoplosbaar is.
Je hebt een methode te vinden, je moet een manier vinden, dat je er mee kan leven. En dan heb je een overwinning behaald. Je kunt het niet opzij schuiven, dat is nu eenmaal zo.
Je probeert een tekst, een oplossing in woorden te vinden.
Zingen – ja – je probeert een oplossing te vinden dat je er mee kunt leven.
Hoe kan ik het oplossen? De antwoorden zijn er niet. Ze zijn er niet. Meestal zijn het antwoorden met een soort tegenbericht. Dat is bijna onverteerbaar.
Het gevoel dat de geest van je gedachten is en dat dat soms helemaal tegensprekend is met dat wat er is……
Dat je geen steunpunt meer in je gedachten kunt vinden.
Je wilt beter worden en je weet dat er geen oplossing is. En dat is de pest in. Een auto die versleten is, waar de as van gebroken is, die kan je beter op de schroothoop gooien. Want er zit zoveel rammel in, dat je hem liever weg doet.
Accepteren: je weet dat het een opdracht is zonder oplossing. Je probeert van de chagrijn die daardoor ontstaat, nog een beetje plezier te maken. Zelf probeer je het toch zodanig een beetje op te ruimen, dat je begrip oproept voor anderen die daar begrip voor op te brengen.
Er zijn altijd mensen, die hebben daar geen gezicht op. Die niet weten dat dat geen gezeur is, maar dat het een beetje een manier is om er tegenaan te kijken….dat er een beetje begrip is.
Ik kan toch mijn chagrijn ergens kwijt. Want soms helpt praten een heleboel. Dan heb ik toch een bepaalde dag een beetje een oplossing gegeven waarmee ik de spanning een beetje te drukken.
Praten is een vorm van oplossing van de spanningen die er zijn.”