De dochter van Irene is jarig. Ze wil haar graag samen met de bewoners toezingen. De bewoners zingen met een glimlach op hun gezicht en uit volle borst mee en wensen haar een vrolijke verjaardag. Ook dhr. A. die normaal gesproken alleen luistert en niet vaak iets zegt.
We bedanken hem: “Wat zong u mooi mee voor haar verjaardag!”
Dhr. A. knikt en glimlacht: “Ja, ik doe graag goede dingen voor andere mensen. Maar het zijn niet altijd leuke dingen. Maar dit doe ik uit de grond van mijn hart.”
Kunnen we als dank een lied voor hem zingen?
Dhr. A. denkt even na: “Dat weet ik niet.”
Dhr. A. komt uit de Nederlandse Antillen, dus zingen we een Antilliaans lied voor hem. Na afloop vragen we of hij het kende.
Dhr. A. schudt zijn hoofd: “Nee, dit lied ken ik niet. Ik ben geboren op Sint-Maarten.”
We zetten Jim Reeves op, waar dhr. A. fan van is.
Dhr. A. met een glimlach: “Jim Reeves, dat is een zanger uit Amerika.”
Alle bewoners zingen en bewegen mee.
Het lied gaat over een liefde die nooit vergeten wordt. Heeft dhr. A. een liefde die niet vergeten is?
Dhr. A. bedachtzaam: “Wie vergeet ik niet? Kan ik geen goed antwoord op geven. Dat weet ik niet.”
Dhr. N. zong ook mee: “Mooi! Ik ken het van de radio.”
Mw. W. zong ook het hele lied mee. Had mw. W. ook grammofoonplaat van Jim Reeves?
Mw. W. schudt haar hoofd: “Nee, daar had ik geen plaat van. Plaat, dat is een grammofoonplaat, die is er niet meer. Als de kinderen komen dan gaan ze er aan zitten en dan hebben ze strepen en krassen erop. Dan is het niet meer mooi. Dan krabben ze…Nee, dat is niet goed voor de plaat. Dan klinkt het verschrikkelijk.”
Dhr. K. straalt: “Ik ben 83, toen ik 70 was, was het een Top song. Ik geloof dat ik nog wel een grammofoonplaat van hem heb. Home sweet home. Heel mooi, lief.”
Mw. B. vrolijk: “Ik had vroeger nog grammofoonplaten en een draaiplatenspeler.
Maar kan me niet herinneren wat voor platen ik had.”
Had mw. S. grammofoonplaten?
Mw. S. schudt haar hoofd: “Nou nee, ik denk van niet. Ze bestonden nog niet toen ik geboren werd. Nee ook geen radio. Wij zijn met een appel en een ei opgevoed. Nee, waren wij te arm voor..”
Dhr. K. knikt haar begripvol toe: “Armoe troef.”
Mw. F. nadenkend: “Nee, niet mee opgevoed. Niet met platen of radio. Ik was te jong en lette er niet op. Je was later altijd aan het werk. Ik hou wel van muziek. Ik denk iedereen wel haast.”
Mw. W. lachend: “Mijn vader had vijf grammofoonplaten, en dat ging steeds opnieuw… En als het stuk was, dan draaiden we ze met onze vingers rond. Maar de hele zondag draait ie ze.”
Mw. F. lachend: “Alles verdwijnt en wij ook.”