Soms begint de muziektherapie zonder dat alle bewoners aanwezig zijn, omdat die dan een middagdutje doen. De muziek lokt ze dan toch vaak richting de huiskamer.
Mw. H.komt stralend de huiskamer binnen. “Ik voelde dat er wat was. Ik weet niet, ik voelde ineens dat er wat was. Gek hè, ik voelde: er ís wat. Dat zijn gevoelens, ik denk: ik ga eens even kijken. Ik lag ook te slapen. En ineens: er ís iets. Inwendig.”
We verwelkomen haar en vertellen hoe stoer we haar vinden dat ze bij de Milva heeft gezeten.
Mw. H. “Dat was eens. En dat vergeet je ook weer. Ik dacht dat ik het nooit zou vergeten, maar grappig: ik ben het toch vergeten.
Ik moest in enen denken waar ik geboren ben. In Gunung Sitoli. Dat is Nias. Ineens wist ik het weer. Semarang, Midden-Java. Geboren ben ik, geboren in Gunung Sitoni, Nias. Dat is een reuzegroot eiland. Want mijn vader zat in het leger. Zodoende. Wij woonden op verschillende plekken. Bandoeng heb ik ook gewoond. Omdat mijn vader in het leger zat. Wordt hij overgeplaatste. Want ik heb later op Samarang gewoond. Dat is westkust van Sumatra. Mooi land. Aobon heb ik ook gewoond. Ik spreek nog Maleis. Ja, ik heb ook op een Indonesische school gezeten. Maar voornamelijk Nederlands.”
Dus zingen we speciaal voor haar het lied ‘Nina bobo’
Mw. H. straalt en knikt bedachtzaam: “Sajang is als je je goed voelt. Maleis. Sajang is ‘gelukkig’. Dat je je goed voelt. Makassar heb ik gewoond. Op Celebes.”
We vragen mw. H. hoelang ze in Indonesië heeft gewoond.
Mw. H. denkt even na: “Dat is heel lang. Want ik heb ook de oorlog met de Jappen meegemaakt. Toen dat afgelopen was, zijn wij terug gegaan naar Nederland. (lachend) Ik ben heel bereisd geweest. Het is zo lang geleden. Maar het komt toch nog wel boven.”