12 november was het Divali. Divali is een festival van licht en hoop en wordt door hindoes over de gehele wereld gevierd. Hindoes wensen elkaar veel geluk door ‘Subh Divali!’ te zeggen.
We steken veel lichtjes aan op tafel, bekijken boeken en afbeeldingen over Divali en luisteren naar Divali muziek.
Bewoners knikken instemmend: “Mooi gedaan!”
Mw. K. en dhr. S. herkennen veel, knikken en stralen met een grote glimlach.
Medebewoners kennen Divali ook en kenden hindoestaanse mensen.
Mevr. W. knikt: “Je herkent ze altijd.”
Mw. G.: “Ik had Hindoestaanse buren en die maakten ook mooie tekeningen op de grond. Mijn broertjes deden gewoon met ze mee.”
Met Divali wordt de overwinning van het goede op het kwade gevierd..
Mevr. Z.: “Wat het goede en het kwade is, is voor iedereen anders. Het kwade is ziekte en dingen die niet goed gaan. Soms overkomt het je, je moet het een plaats geven. Je kunt bidden tot God. Je kunt hem vragen om je te helpen en kracht te geven om het te doorstaan. Het goede is dat je vooruit komt, dan ben je blij.”
Mevr. W. knikt haar toe: “Heel ons leven is een strijden om het leven en de dood.” Bedachtzaam: “Ik was zo’n knappe vrouw en nu ben ik een kapotte vrouw.”
Mw. Z. troostend tegen haar: “U bent nog steeds knap, maar het neemt een beetje af omdat je ouder wordt.”
Mw. W. knikt haar instemmend toe: “Je bent gedwongen om het te aanvaarden.”
Divali gaat over licht, wie zijn de lichtpuntjes in uw leven?
Mevr. P.: “Andere mensen zijn lichtpuntjes in mijn leven, mijn kinderen ook.”
Mevr. W.: “Het donkere punt is dat ik hier (in dit verpleeghuis) zit, maar het lichtpuntje is dat we nog een liedje kunnen zingen.”
Mevr. Z. troostend: “We zorgen toch voor elkaar, daar wijs ik u op. Mijn dochter is mijn lichtpuntje, ze is het enige wat ik heb.”
Mw. W. somber: “Ik heb helaas geen dochters, alleen zonen.” Glimlacht en knikt: “Ik wens dat het licht ook in onszelf mag schijnen.”