Meteen naar de inhoud

Juweeltje over de Milva

Juweeltje blauw

Tijdens de muziektherapie komen de mooiste herinneringen naar boven, soms over onderwerpen die je niet had verwacht. Mw. L. zingt de liederen allemaal mee. Heeft zij misschien vroeger in een koor gezongen?

Mw. L.: “Ja. Toen ik in het Nederlandse leger zat. Groene uniformen. Mijn hele familie zat in het leger, dus toen kon ik niet achterblijven. De Milva.”

Wij zijn heel benieuwd hoe oud ze toen was.

Mw. L.: “Tegen de 20 jaar. Twee jaar. Van mijn achttiende tot mijn twintigste. Mijn vader was in het leger en mijn broer bij de marine. Ik heb, denk ik, tot het eind een beetje erbij gezeten (bedoeld: ook nadat zij uit de Milva was, altijd contact gehouden). We deden alles wat de mannen ook deden. Pistool schieten, geweer …

Oh, gingen ze dan ook marcheren?

Mw. L. knikt en lacht en verbetert ons vriendelijk: “Ook: exercitie.

Wat een bijzonder verhaal. Heeft u veel vriendschappen opgedaan tijdens die jaren?

Mw. L. lacht: “Ja, vriendschappen. Maar dat is nu verwaterd. Ik was helemaal intern.

Mocht u ook af en toe op verlof? Of moest u steeds op de kazerne blijven?

Mw. L. bedachtzaam: “Verlof? Ja, daar kreeg je rustig de kans voor.

Er konden natuurlijk ook ongelukken gebeuren, leerde u dan ook EHBO?

Mw. L. knikt: “EHBO? Ja, ook. Dat is er ook bij. Het KNIL, ja, dat was ik. Bij mij was het hele gezin in het leger, dus toen kon ik niet achterblijven. Achttien jaar dat ik er in ging. Het kwam van mezelf. Mijn broers waren de marine, mijn vader zat in de landmacht. En ik ben ook in de landmacht gegaan.”

Dus zingen we: ‘Zorg dat je er bij komt, bij de marine’

Iedereen zingt mee.

Mw. K. knikt: “Ja, dat ken ik ook wel.”

We zingen ‘Rats, kuch en bonen’

Iedereen kent het refrein.

Mw. L.: straalt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *