Op 17 maart heeft Bert Keizer, filosoof en verpleeghuisarts, in zijn column in het dagblad Trouw aandacht besteed aan een Juweeltje dat ging over eeuwig leven. Hij zette de woorden van dhr. S. in dit Juweeltje af tegen alle omwegen waarvan mensen die aan de dood verdienen, zich vaak bedienen. De column van Keizer doet ons ontzettend goed, omdat er recht wordt gedaan aan de taal en de wijsheid van verpleeghuisbewoners met dementie en aan hoe we van hen leren hoe je ook onverbloemd en eerlijk over de dood kunt praten. Zoals ook in onderstaand gesprek…
We zingen ‘Ik zou wel eens willen weten’ van Jules de Corte vol vragen over de wereld. En staan samen stil bij hoe wonderlijk de wereld in elkaar zit en dat we worden geboren en ook weer doodgaan.
Dhr. D., stellig: “Gelukkig gaan we ook weer dood, stel je voor dat iedereen was blijven leven! Als je dood bent, dan houdt het op. Niemand weet het. Er is nooit iemand teruggekomen. Je kunt het invullen zoals je zelf wil.”
Dhr. K. knikt instemmend: “Het is onbegrijpelijk allemaal van die mens die in de wereld woont.”
Dhr. V., glimlachend: “Ik ben niet gelovig, het ontstaan van de aarde komt door de loop van de natuur.”