Vaak zijn de Juweeltjes groepsgesprekken, maar niet iedereen heeft veel taal tot zijn beschikking. Ook in één zin is al een wereld te ontdekken.
“Ik heb zo’n last van mijn hersenen.”
“Ik kom net uit bed en heb lekker geslapen. Heb je een stoel? Fijn helemaal als ik er in mag zitten!”
(Na het lied ‘Mijn opa, mijn opa’) “Bij opa. En de woensdagmiddag met mijn opa mee en was het automatisch luisteren en meegaan.”
“Ik was altijd bezig. Bij bakker Hoeven. Ik zong altijd. Beetje fluiten. Heel heel droevige liederen.”
“Mooi zijn die liedjes hartstikke leuk. Kan ik van genieten als kind.”
“En het is, iedere keer als ik jullie zie, dan heb ik medelijden met al die kinderen die overgebleven zijn.”
(Na het lied ‘Twee motten’) “Dorus, die woonde bij ons om de hoek. Was heel gewoon, en z’n vrouw was ook heel gewoon. Het was gewoon een hele gezellige volksbuurt waar ze gewoon met je mee kunnen doen.”
“Mijn moeder was arm, maar ze bracht vreugde. Dat ze voor de kinderen kon zorgen.”
“Op Java keek ik naar boven en vroeg me af kom ik daar ook als ik dood ben. Ik praatte met andere kinderen, maar die zeiden: “Nee, je komt niet zo hoog”. Maar God hoort alles, God ziet en hoort alles.”
“Politiek? Nou, niet erg. Ik heb een heleboel achter de rug, dus niet echt.”
(Na het lied ‘Vrolijke musici’) “Vrolijke musici? Dan moet ik eerst een borrel hebben.”