”Het citaat geeft de indruk dat we in het ‘nu’ zijn, terwijl het over vroeger gaat. Ik zie het voor me, ik leef mee met de gezelligheid. ‘Een rommel van zingen’, die zin raakt me. 

Ik hou zelf ook van zingen, tijdens jeugd van mijn grootouders was het vanzelfsprekend dat je dat in gezins- of vriendenverband deed thuis. Ik pleit ervoor om dat weer op te pakken, het is gezond. 

Ik ben Claartje Chajes, ik schrijf poëzie, proza en ben geschoold als journalist en theaterwetenschapper. De versleten en toch zo muzikale taal, ‘het Dementees’, vind ik een machtig gegeven om te onderzoeken voor nieuw werk.  

Mijn oma werd 99. We spraken eigenlijk nooit over haar dementie. Ze was oud, haar hersenen waren versleten. En ze kon goed doen alsof. Alsof ze je kende, alsof ze een gesprek met je voerde, alsof er zinnen uit haar mond kwamen. Haar taal schoof heen en weer tussen verschillende tijden. 

Gisteren, vijftig jaar geleden, nu en weinig interesse in morgen. Toen ze nog minder versleten was, stond mijn oma in het leven als een kordate, overheersende vrouw. In haar laatste decennium van werd ze zacht. De humor bleef overeind. Voor je het wist zat je lachend naast haar. 

Spoken word is voor mij muziek met woorden. Vreemd eigenlijk, dat nog nooit iemand op het idee is gekomen om met de muzikaliteit van het Dementees spoken word te maken!”